*Ιλιάνα Ναζεντιάδου
Φίλες και φίλοι
Είναι σημαντικό να παίρνονται πρωτοβουλίες σαν τη σημερινή, πρωτοβουλίες οι οποίες και την επιχειρηματολογία μας μπορούν να εμπλουτίσουν γύρω από το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης αλλά και σε κινηματικό επίπεδο μπορούν να αναδείξουν ακόμα καλύτερα παράγοντες που μπορούν να παίξουν καίριο ρόλο στην πρόληψη της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, όπως είναι ο αθλητισμός και γι΄αυτό το λόγο πόλο διεκδίκησης από όλη τη κοινωνία.
Ούτως ή άλλως, πολλές έρευνες δείχνουν την επίδραση του αθλητισμού στην πρόληψη ενάντια στις ουσίες.Από τη μία έρευνες που δείχνουν ότι νέοι που έχουν ασχοληθεί με τον αθλητισμό έχουν λιγότερες πιθανότητες να οδηγηθούν στην εξάρτηση ακόμα και αν έχουν σταματήσει τον αθλητισμό σε μία φάση της ζωής τους. Από την άλλη έρευνες που δείχνουν ότι οι χρόνια εξαρτημένοι χρήστες κατά μεγάλη πλειοψηφία δεν έχουν ασχοληθεί με κάποια αθλητική δραστηριότητα.
Καταρχήν, για να σας συστηθούμε, το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών, είναι ένας κινηματικός φορέας που δραστηριοποιείται στη χώρα μας από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και διαθέτει παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνίζεται σταθερά και με συνέπεια ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά με θέσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος μέσα από το τρίπτυχο: πρωτογενής πρόληψη – Θεραπεία – κοινωνική επανένταξη.
Μιας και το θέμα μας σήμερα περιστρέφεται γύρω από την πρόληψη, είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε το πρόβλημα, ποιες είναι οι αιτίες της τοξικοεξάρτησης, τι ωθεί ένα νέο άνθρωπο στη χρήση ναρκωτικών; Ανάλογα με το πώς προσδιορίζουμε το φαινόμενο, χαράσσουμε και συγκεκριμένο περιεχόμενο στην πρόληψη που θέλουμε να έχουμε.
Είναι οι παρέες; Ο μιμητισμός; τα προβλήματα; η τάση για αμφισβήτηση; η μοναξιά; η ευάλωτη προσωπικότητα; το οικογενειακό περιβάλλον;
Είναι όλα αυτά και πολλά ακόμα. Για να κατανοηθεί όμως το φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης χρειάζεται να το μελετήσουμε ως πολύ-αιτιακό και πολύ-παραγοντικό κοινωνικό φαινόμενο, ένα φαινόμενο που εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο πραγματώνει τη προσωπικότητά του ο νέος.
Σε μια ηλικία, όπως αυτή της εφηβείας, όπου η προσωπικότητα του παιδιού ακόμα διαμορφώνεται, χτίζεται, δεν είναι στέρεη όταν αυτή συνυπάρχει με μια κοινωνική πραγματικότητα κενή νοήματος για το νέο, μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κίνητρο ζωής και αντικίνητρο στη χρήση ουσιών, μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από ανασφάλεια, ανεργία, κοινωνική ανισότητα, εγκατάλειψη του σχολείου σε μικρές ηλικίες, παρακολούθηση ενός απαξιωμένου και ανταγωνιστικού σχολείου χωρίς να καταλαβαίνει ο νέος το λόγο ή την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης, έναν αθλητισμό και πολιτισμό υποβαθμισμένο, μια οικογένεια που βάλλεται από παντού και δεν έχει και τις αντοχές πολλές φορές να αντιμετωπίσει και τα ίδια της τα παιδιά και μια σειρά άλλα, διαμορφώνονται σιγά σιγά οι προϋποθέσεις ευαλωτότητας του χρήστη. Η ίδια η χρήση κλείνει το χρήστη στο μικρόκοσμό του, τον απομακρύνει από τις ανάγκες του, πόσο μάλλον από τη διεκδίκησή τους, τον απομακρύνει από στόχους και όνειρα, αμβλύνει τη σκέψη και τη δράση του, ενώ την ίδια στιγμή του δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Ο χρήστης έχει την πίστη ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε συγκεκριμένα εμπόδια, ότι δεν μπορεί να συνεισφέρει στη δυναμική μιας ομάδας, οπότε επιλέγει να απομακρυνθεί από αυτή. Το σύνδρομο έλλειψης κινήτρου που παρουσιάζεται σε πολλούς χρήστες ακόμα και κάνναβης, είναι αυτό. Η σταδιακή παθητικοποίηση του χρήστη και η δυσκολία ενεργοποίησής του.
Αντιθέτως, πώς διανθίζεται η προσωπικότητα στον αθλητισμό; Μέσω της αύξησης της αυτοπεποίθησης, τόσο μέσω της κατανόησης των ατομικών δυνατοτήτων του νέου όσο και μέσω της ικανοποίησης που παίρνει ένας νέος όταν προσφέρει στο σύνολο, στην ομάδα, στο σύλλογο. Στον αθλητισμό κάθε παρατήρηση, κάθε εντολή, ακόμα και η αρνητική κριτική είναι μέσο ενθάρρυνσης προς τον τελικό στόχο, τη διάκριση, τη νίκη, τη βελτίωση. Ο νέος πειθαρχεί συνειδητά και όχι άκριτα για την ικανοποίηση του στόχου. Μαθαίνει να συνεργάζεται, να διαχειρίζεται τη νίκη και την ήττα, να προσπαθεί. Στην εξάρτηση αντίθετα περιθωριοποιείται, απομακρύνεται από τον τελικό στόχο που είναι η νίκη στους στόχους της ζωής.
Σήμερα, η χρήση ουσιών έχει κατέβει στην ηλικία των 13,5 ετών ενώ η χρήση κάνναβης διαρκώς αυξάνεται. Στην Ευρώπη είναι η πιο διαδεδομένη παράνομη ουσία. Στην Ελλάδα, το 2017 σχεδόν οι μισοί (46%) από όσους απευθύνθηκαν σε πρόγραμμα απεξάρτησης δήλωσαν πρόβλημα με τη χρήση κάνναβης, επιβεβαιώνοντας την ανοδική χρήση της συγκεκριμένης ουσίας. Σε αυτή την έξαρση έχει συμβάλλει σήμερα και η απομυθοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών από τη νεολαία μέσα από το νομοσχέδιο αποποινικοποίησης της “ιατρικής κάνναβης”, μέσα από πρωτοφανείς σε έκταση διαφημιστικές καμπάνιες κυρίως για την κάνναβη και τις «ευεργετικές» ιδιότητες των προϊόντων της αλλά και τον πολλαπλασιασμό με γοργούς ρυθμούς των Καταστημάτων πώλησης προϊόντων σχετικών με τη κάνναβη.
Αποκρύπτεται το γεγονός ότι όλα τα ναρκωτικά δρουν σε τρία επίπεδα: οργανικό, ψυχικό, κοινωνικό. Όλα τα ναρκωτικά, ανεξάρτητα από το αν έχουν ισχυρότερες ή λιγότερο ισχυρές οργανικές επιδράσεις προκαλούν εξάρτηση. Όλα τα ναρκωτικά προκαλούν βλάβες στον οργανισμό, αποξένωση του ανθρώπου από τις πραγματικές του ανάγκες, από το κοινωνικό γίγνεσθαι, από τη θέση του μέσα στη κοινωνία.
Δεν υπάρχει φυσική ακίνδυνη κάνναβη που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθεαυτή ως φαρμακευτική – θεραπευτική ουσία ούτε έχουν γίνει επαρκείς επιστημονικές έρευνες που να αποδεικνύουν τη θεραπευτικότητα ουσιών που εμπεριέχονται στη κάνναβη. Συγκεκριμένες δραστικές ουσίες που μπορούν να απομονωθούν από την κάνναβη θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για φαρμακευτικούς, παρηγορητικούς σκοπούς σε περιπτώσεις που τα υπάρχοντα φάρμακα δεν επαρκούν προκειμένου να καταπραϋνθεί ο πόνος σε συγκεκριμένες κατηγορίες ασθενών. Αυτό για παράδειγμα συμβαίνει με τα οπιοειδή τα οποία χορηγούνται στα νοσοκομεία. Για την ασφάλεια όμως των ασθενών πρέπει να αντιμετωπιστούν ως φάρμακα και να ακολουθηθούν όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι που θα καθορίσουν την ακριβή σύνθεσή τους, τις ενδείξεις χρήσης τους, τις αλληλεπιδράσεις τους με άλλα φάρμακα κλπ. Είναι άλλο πράγμα η χορήγηση φαρμακευτικών σκευασμάτων στο πλαίσιο της ιατρικής πράξης, σε πολύ ελεγχόμενα πλαίσια μόνο από γιατρούς επί συγκεκριμένων ενδείξεων και άλλο η χρήση και εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες. Δεν υπάρχει θεραπευτική κάνναβη όπως δεν υπάρχει και θεραπευτική ηρωίνη. Από τα διεθνή στοιχεία φαίνεται πως η αυξημένη προσβασιμότητα και διαθεσιμότητα σε μια ουσία οδηγεί στην αύξηση του αριθμού των χρηστών της.
Αποσιωπώνται εντέχνως τα στοιχεία της διεθνούς εμπειρίας τα οποία δείχνουν ότι η νομιμοποίηση της ιατρικής χρήσης της κάνναβης είναι ένα ακόμα σκαλί για την πλήρη απελευθέρωση της χρήσης της. Σε πολλές πολιτείες της Αμερικής και στην Ευρώπη νομιμοποιήθηκε πρώτα η καλλιέργεια της βιομηχανικής μετά της ιατρικής και στη συνέχεια της λεγόμενης ψυχαγωγικής. Δηλαδή πλήρης απελευθέρωση της παραγωγής και πώλησης κάνναβης.
Η ουσία είναι ότι με την όλη συζήτηση γύρω από τα “ιατρικά οφέλη” της κάνναβης επιχειρείται εκούσια ή ακούσια η παρουσίαση της κάνναβης ως κάτι καλό-κάτι αθώο, με αποτέλεσμα ειδικά στις νεότερες ηλικίες (κυρίως κατά την εφηβεία) όπου αυτές οι αντιλήψεις βρίσκουν εύκολα πάτημα, η χρήση της “ψυχαγωγικής κάνναβης” να αυξάνεται θεαματικά.
Από το 2017 διατίθενται απροκάλυπτα προς πώληση προϊόντα με κάνναβη σε «καταστήματα υγιεινής διατροφής» ή σε εξειδικευμένα καταστήματα, σε αρκετές χώρες της ΕΕ, όπως και εδώ στη χώρα μας και ειδικά στην Αθήνα. Τα προϊόντα αυτά πωλούνται με τον ισχυρισμό ότι έχουν ελάχιστη ή μηδενική ψυχοτρόπο δράση (0,2% ή 0,3% THC-τετραϋδροκανναβινόλη). Πολλοί νέοι, ακόμα και μαθητές μπαίνουν σε μια διαδικασία αγοράς της “καλής κάνναβης”, κάνοντας ατομική υπόθεση ένα ζήτημα κοινωνικής υγείας. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει συμφωνημένο πρότυπο δοκιμών και ελέγχων σε όλες τις χώρες, με αποτέλεσμα η περιεκτικότητά τους σε THC και CBD μπορεί να διαφέρει από αυτή που αναγράφεται στις ετικέτες ή στα αποτελέσματα δοκιμών». (Έκθεση 2018 Ευρωπαϊκής επιτροπής). Από την άλλη, το μάτι εξοικειώνεται στη χρήση κάνναβης, κάτι το οποίο έχει συμβάλλει στον πολλαπλασιασμό των μαθητών την τελευταία δεκαετία που φλερτάρουν με αυτή.
Το ΕΣΥΝ κάνει ξεκάθαρο ότι η τοξικοεξάρτηση αποτελεί ένα κατεξοχήν κοινωνικό φαινόμενο. Αυτό σημαίνει ότι αν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε πρέπει να πολεμήσουμε τις κατεξοχήν αιτίες που το δημιουργούν. Αυτός είναι και ο λόγος που το “καθάρισμα” του Πεδίου του Άρεως προφανώς και δεν έλυσε το πρόβλημα. Οι τοξικοεξαρτημένοι μεταφέρθηκαν από το πεδίον του Άρεως στην ΑΣΟΕΕ και αλλού και αύριο μεθαύριο θα μεταφερθούν κάπου αλλού..Οι πολιτικές μετατόπισης του προβλήματος που εφαρμόζονται οι οποίες πατάνε στο φόβο και το θυμό του κόσμου επί της ουσίας οξύνουν το φαινόμενο.
Συγκεκριμένα, η κατάσταση έχει ως εξής: Το Σχέδιο Δράσης της ΕΕ,το οποίο εφαρμόζεται και στη χώρα μας, μέχρι το 2020 ορίζει για τα ναρκωτικά ως κύρια μορφή θεραπείας τα υποκατάστατα της ηρωίνης αντί τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα και συνολικά τη πολιτική περιορισμού της βλάβης, μιας πολιτικής που αντί να αντιμετωπίσει στη ρίζα του το φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης, προσπαθεί να περιορίσει λίγο ή πολύ τα αποτελέσματά του. Αυτή είναι και η φιλοσοφία των χώρων εποπτευόμενης χρήσης, χώρων δηλαδή που οι χρήστες θα κάνουν επίσημα χρήση ουσιών με επιστημονική εποπτεία. Ο χρήστης θα σουτάρει ηρωίνη και δίπλα του το επιστημονικό προσωπικό θα εποπτεύει την πιθανότητα υπερδοσολογίας. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει θεραπεία ή κίνητρο θεραπείας όταν η σύριγγα συνυπάρχει με τη συμβουλευτική. Ποιος επίσης είναι αυτός που μπορεί να ελέγξει το θάνατο όταν την ίδια στιγμή προσφέρει χώρο σε αυτόν; Ακόμα και αν ελεγχθεί ο αριθμός των θανάτων εντός του χώρου τι γίνεται εκτός αυτού; Τι γίνεται με το ψυχικό και κοινωνικό θάνατο που ούτως ή άλλως συνοδεύει τη χρήση. Είναι εύκολο αυτοί οι χώροι να συμβάλλουν σε περαιτέρω γκετοποίηση των χρηστών και όντας οι χρήστες μη ορατοί σε πιάτσες, να μπει το πρόβλημα προσωρινά “κάτω από το χαλάκι” και οι έμποροι να κάνουν χρυσές δουλειές έξω από αυτούς τους χώρους. Από τα ίδια τα στοιχεία που δίνει η κυβέρνηση της Ολλανδίας, στην οποία λειτουργούν 42 τέτοιοι χώροι, και το υπουργείο Υγείας δεν προκύπτει από πουθενά η αποτελεσματικότητα αυτού του μέτρου ως προς τη μείωση της χρήσης ή ως προς τη μείωση των θανάτων από ηρωίνη. Ίσα ίσα που σε χώρες όπως η Ελβετία οι αρχές αναγκάστηκαν να κλείσουν τέτοιους χώρους στο πάρκο της Ζυρίχης, ακριβώς γιατί η δημιουργία αυτών των χώρων ενθάρρυνε παραπάνω τη χρήση ουσιών.
Δίπλα σε αυτά, βλέπουμε τη μείωση της χρηματοδότησης των Κέντρων Πρόληψης, των θεραπευτικών προγραμμάτων, των προγραμμάτων δράσης στο δρόμο. Το σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της πρόληψης και της θεραπείας κάνοντας αναφορά σε θεραπεία και πρόληψη μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων, βραχυπρόθεσμα προγράμματα με συμβάσεις προσωπικού 6μηνες και 9μηνες. Ήδη, την τελευταία δεκαετία, το 11% των εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ είναι με ελαστικές σχέσεις εργασίες και το μέλλον τους αβέβαιο. Με την πρόσφατη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που άρει το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ και πλέον θα διορίζεται το ΔΣ του ΚΕΘΕΑ από το Υπουργείο Υγείας, φαίνονται και οι προθέσεις ελέγχου της φιλοσοφίας και συνολικότερα της λειτουργίας των θεραπευτικών προγραμμάτων. Από την άλλη, αντιμετωπίζεται το ζήτημα της τοξικοεξάρτησης ως ιατρικό πρόβλημα, χωρίς να παίρνονται μέτρα αντιμετώπισης των κοινωνικών αιτιών που οδηγούν στη χρήση και εξάρτηση. Ενισχύεται η χορήγηση υποκατάστατων αντί τα στεγνά προγράμματα. Είναι εμφανές αυτό στην Αθήνα όπου οι χρήστες περιμένουν σε ουρές έξω από τις μονάδες του ΟΚΑΝΑ για να πάρουν τη μεθαδόνη που όλοι γνωρίζουν, ακόμα και το προσωπικό που εργάζεται στις μονάδες του ΟΚΑΝΑ, ότι η μεθαδόνη όχι μόνο δεν θεραπεύει αλλά συντηρεί ζωντανούς νεκρούς. Απόδειξη αποτελούν οι χρόνια εξαρτημένοι από μεθαδόνη και μεφρεδόνη στη Φιλανδία, στη Τσεχία, στην Αυστρία, στη Γαλλία, στη Δανία, στη Σλοβακία και στη Σουηδία και ο σταθερά αυξανόμενος αριθμός θανάτων από υποκατάστατα που ξεπερνά και τον αριθμό θανάτων από ηρωίνη. Την ίδια στιγμή σχεδόν εκμηδενίζονται ακόμη κι αυτές οι αποσπασματικές πρωτοβουλίες πρόληψης μέσα στα σχολεία. Τα Προγράμματα για πρόληψη της χρήσης ναρκωτικών έγιναν μόνο σε 42 σχολεία σε όλη την Ελλάδα. (έκθεση ΕΚΤΕΠΝ 2018)
Είναι σαφές ότι καμιά μέθοδος δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική αν οδηγεί τους χρήστες στο περιθώριο, αν δεν αποσκοπεί στην πλήρη αποχή από όλες τις ουσίες, αν αποβλέπει απλώς και μόνο στη συντήρηση της χρήσης, στην «ομαλοποίηση» της συμπεριφοράς του εξαρτημένου αντί στην πλήρη κοινωνική του ένταξη. Γι’ αυτό το λόγο, είναι απαραίτητη η ανάπτυξη μίας ευρύτερης κοινωνικής δράσης που θα διαπερνά όλες τις δομές και τη δράση του μαζικού λαϊκού κινήματος(σωματεία, φορείς, ενώσεις, συλλόγους αθλητικούς και πολιτιστικούς) και θα αντιπαλεύει τις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν την τοξικοεξάρτηση.
- Παλεύουμε για τη δημιουργία ενός αποκλειστικά Δημόσιου και δωρεάν φορέα που θα αγκαλιάζει τη Πρόληψη, τη Θεραπεία, την Επανένταξη.
- Τασσόμαστε αντίθετοι στην νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε το χρήστη στη φυλακή. Θέλουμε τον έμπορο κατ’επάγγελμα στη φυλακή και το χρήστη που πουλάει για να αγοράσει τη δόση του σε στεγνό πρόγραμμα προκειμένου να απεξαρτηθεί πλήρως και να επανενταχθεί.
- Στηρίζουμε τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα και ανοίγουμε πολεμική ενάντια σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στους τομείς της πρόληψης και της θεραπείας.
- Διεκδικούμε κέντρα πρόληψης που θα λειτουργούν με επαρκές προσωπικό που θα μπαίνει μέσα στα σχολεία, χώρους άθλησης και πολιτιστικούς συλλόγους που θα συντελούν στη σωματική και ψυχική ανάπτυξη των νέων. Προγράμματα πρόληψης σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης
- Στον αντίποδα των ΧΕΧ διεκδικούμε αύξηση της χρηματοδότησης των προγραμμάτων στο δρόμο και των Κέντρων άμεσης πρόσβασης που υπολειτουργούν, των χώρων δηλαδή που οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν σημαντικό διάστημα της μέρας μακριά από την πιάτσα και να έχουν άμεση πρόσβαση σε φροντίδα (ιματισμό, σίτιση, στέγαση, εξετάσεις κλπ) με μοναδική τους υποχρέωση μέσα σε αυτούς τους χώρους να μην κάνουν χρήση ουσιών
- Παλεύουμε για μια ευρύτερη πρωτογενή πρόληψη που δεν περιορίζεται μόνο στα κέντρα πρόληψης αλλά συνδέεται με τη πάλη για δουλειά, Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό, με τη πάλη ενάντια στις αιτίες που γεννούν την ανεργία, τη φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, τη κοινωνική ανισότητα.
Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο, θεωρούμε ότι είναι υποχρέωση της πολιτείας να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που θα εξασφαλίζουν τη δωρεάν πρόσβαση στις αθλητικές δραστηριότητες για κάθε παιδί, για κάθε νέο. Με ενίσχυση των προγραμμάτων στα σχολεία, δημιουργία χώρων άθλησης κλπ. Τα αθλητικά σωματεία χρειάζεται να συνδεθούν και με τα τοπικά κέντρα πρόληψης. Βέβαια, όταν μιλάμε για χρησιμοποίηση του αθλητισμού ως μέσου πρόληψης ενάντια στην τοξικοεξάρτηση δε μιλάμε για έναν αθλητισμό που θα βασίζεται στην αρχή “ο θάνατός σου η ζωή μου” ή για έναν αθλητισμό που θα στηρίζεται στο ντοπάρισμα για τη μεγιστοποίηση των επιδόσεων. Μιλάμε για έναν αθλητισμό που δε θα αφήνει κανένα νέο έξω από αυτόν, που θα αξιοποιεί τα εν γένει χαρακτηριστικά και αξίες του με σκοπό να συνεισφέρει στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων ικανών να αξιοποιούν αυτά τα χαρακτηριστικά και στην ίδια τους τη ζωή. Δηλαδή την ομαδική δουλειά να την κάνουν ομαδική διεκδίκηση, την επιμονή να την κάνουν αγώνα, την συνεργασία να την κάνουν αλληλεγγύη, τη δέσμευση στο στόχο να την κάνουν ανυποχώρητη στάση, τη συμμετοχή να την κάνουν δραστήρια, και ενεργητική στάση ζωής.
Κλείνοντας, η πάλη ενάντια στα ναρκωτικά συνιστά επί της ουσίας πάλη για τη ζωή, τη μοναδική ελεύθερη επιλογή και είναι ευθύνη όλων μας η ίδια η ζωή και πώς παλεύουμε γι’ αυτή.
*Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στη εκδήλωση που διοργάνωσε η Ένωση Γονέων της 4ης δημοτικής κοινότητας του Δήμου Αθηναίας, στις 18/1/2018, από την Ιλιάνα Ναζεντιάδου, ψυχολόγο, πρόεδρο του παραρτήματος του Ε.ΣΥ.Ν. Αθήνας, ταμία της Γραμματείας του Ε.ΣΥ.Ν.
